۱-استفاده نکردن از آزمون‌های استاندارد
فنلاند از آزمون‌های استاندارد استفاده نمی‌کند. تنها استثنای این رویه آزمونی موسوم به National Matriculation Exam است که یک آزمون داوطلبانه در دوره دبیرستان محسوب میشود. آزمون‌های استاندارد که گاهی به صورت آزمون‌های چهار گزینه ای نیز برگزار می‌شوند، امتحاناتی هستند که در آن‌ها تمام داوطلبان در شرایط یکسان برای پاسخگویی به سؤالات قرار می‌گیرند و تقریباً همه چیز از قبل مهیا است. تمام دانش آموزان فنلاندی بر اساس یک سیستم نمره دهی اختصاصی سنجیده می‌شوند که توسط معلم آن‌ها تدوین شده است.
۲- عدم پاسخگویی معلم‌ها
در فنلاند تمام معلم‌ها باید مدرک کارشناسی ارشد در رشته مربوطه داشته باشند تا بتوانند به عنوان معلم مشغول به کار شوند. دوره‌های تربیت معلم یکی از سخت‌ترین و دقیق‌ترین دوره‌های آموزشی در کشور محسوب می‌شوند. همچنین هیچ سیستمی در فنلاند برای ارزیابی عملکرد معلم‌ها وجود ندارد. در واقع به زعم مسئولین بلندپایه آموزش در این کشور، پاسخگویی زمانی لازم است که احساس مسئولیت کمرنگ می‌شوند و نظام آموزشی فنلاند مانع این امر است.
۳- تاکید بر همکاری به جای رقابت
در فنلاند فهرست برترین مدارس وجود ندارد و محیط آموزشی این کشور جای رقابت نیست، بلکه در آن همکاری رواج دارد.
۴- اولویت داشتن اصول
سال‌ها قبل نظام آموزشی فنلاند نیازمند اصلاحات ساختاری بود. برنامه ای که برای این منظور تدوین شد، شامل بازگشت به اصول بود. هدف این اصلاحات دستیابی به نمرات عالی یا بالابردن سطح نمرات نبود، بلکه ایجاد محیط و امکانات آموزشی برابر برای همه بود. از دهه ۱۹۸۰ میلادی اصول زیر در نظام آموزشی فنلاند جایگاه ویژه ای یافت:
آموزش، ابزاری برای تعدیل نابرابری اجتماعی است
تهیه غذای رایگان برای تمام دانش آموزان
تسهیل دسترسی دانش آموزان به خدمات پزشکی
ارائه مشاوره فیزیولوژیکی
راهنمایی اختصاصی فردی
کار فردی در یک محیط عمومی عادلانه، روش آموزش فنلاندی‌ها است.
درباره این سایت